Ηκόκκινη αλεπούείναι το πιο διαδεδομένο μέλος της τάξης των σαρκοφάγων. Ανήκει στην οικογένεια των κανιδών και υπολογίζεται ότι έχει μεταξύ 45 και 75 υποείδη. Βρίσκεται σε πέντε ηπείρους, σε πολύ διαφορετικά περιβάλλοντα. Από τον Αρκτικό Κύκλο μέχρι την έρημο της Σαχάρας, αυτό το ζώο είναι παρόν σχεδόν παντού στη γη.
Αν και η εμφάνισή τους ποικίλλει, αυτά τα χαριτωμένα πλάσματα που μοιάζουν με μικρά σκυλιά χαρακτηρίζονται γενικά από τοφλογερό κοκκινωπό-πορτοκαλί τρίχωμα, το μακρύ ρύγχος, τα αυτιά, τα μαύρα άκρα των ποδιών και την αφράτη ουρά με λευκή άκρη. Αν και είναι αρκετά πολυπληθείς ώστε να θεωρούνται παράσιτα σε ορισμένα μέρη του κόσμου, δεν ευδοκιμούν όλες οι υποείδη της κόκκινης αλεπούς.
Μάθετε άλλα συναρπαστικά στοιχεία για αυτά τα μεγαλοπρεπή πλάσματα και τι μπορείτε να κάνετε για να υποστηρίξετε τις προσπάθειες διατήρησής τους
Οι κοκκινοσκουφίτσες δεν είναι πάντα κοκκινοσκουφίτσες
Στη συλλογική φαντασία, η κοκκινοσκουφίτσα έχει κοκκινωπό τρίχωμα, αλλά αυτό δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, η εμφάνιση των υποειδών μπορεί να διαφέρει ριζικά, από γκρι έωςμαυριδερό καφέ, από πλατινέ έως κεχριμπαρένιο και ακόμη και από μια πολύ αόριστη λευκή μορφή.
Μερικές από τις πιο γνωστές μη κοκκινωπές παραλλαγές περιλαμβάνουν τηνασημένια αλεπού, η οποία είναι καλυμμένη με μαύρο τρίχωμα με λευκές άκρες, και την μερικώς μελανική αλεπού, με τις εντυπωσιακές μαύρες κηλίδες της που μοιάζουν με κάρβουνο.
Υπάρχουν 45 υποείδη κόκκινων αλεπούδων
Το χρώμα δεν είναι η μόνη διαφορά μεταξύ τους. Υπάρχουν 45 υποείδηγνωστά της κόκκινης αλεπούς (μακράν η πιο διαδεδομένη της οικογένειας των αλεπούδων), συμπεριλαμβανομένης της κόκκινης αλεπούς του Σαχαλίν, που ζει στα νησιά της Ρωσίας και της Ιαπωνίας, η αλεπού της Αραβίας, με τα τεράστια αυτιά της, προσαρμοσμένη στη ζωή στην έρημο, και η αλεπού της Υπερκαυκασίας, που βρίσκεται στη βορειοανατολική Τουρκία.
Η πιο αόρατη είναι η αλεπού της Σιέρα Νεβάδα, της οποίας απομένουν μόνο περίπου 50 άτομα. Ακολουθούν μερικές από αυτές:
- Κόκκινη αλεπού της τάιγκα (Vulpes vulpes fulva)
- Κόκκινη αλεπού της Αλάσκας (Vulpes vulpes alascensis)
- Κόκκινη αλεπού της τούνδρας (Vulpes vulpes beringiana)
- Κόκκινη αλεπού της Ευρώπης (Vulpes vulpes crucigera)
- Κόκκινη αλεπού της Σιβηρίας (Vulpes vulpes severtzovi)
- Κόκκινη αλεπού της Κεντρικής Ασίας (Vulpes vulpes vulpes)
- Κόκκινη αλεπού της Μογγολίας (Vulpes vulpes mongolica)
Είναι οι μεγαλύτερες αλεπούδες στον κόσμο
Η κόκκινη αλεπού είναι η μεγαλύτερη από τις 21 είδη αλεπούδων στον κόσμο. Εκτός από το μακρύ σώμα και το μακρύ κρανίο του, έχει μια ουρά που σχεδόν διπλασιάζει το μήκος του.
Η μέση κόκκινη αλεπού έχει μήκος μεταξύ 43 και 88,9 εκατοστών και ύψος περίπου 40 εκατοστά. Αν και οι περισσότερες ζυγίζουν μεταξύ 4,5 και 6,8 κιλά, μερικές φορές μπορούν να φτάσουν τα 30 κιλά.
Είναι πολύ αθλητικές
Ακόμα κι αν μια ενήλικη κοκκινοσκίουρα έχει το μισό ύψος ενός μικρού παιδιού, πιθανότατα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πηδήξει πάνω από έναν φράχτη ύψους 2 μέτρων.
Αυτά τα αθλητικά πλάσματα είναι γνωστά για το ότι πηδούν πάνω σε ποντίκια και άλλα μικρά τρωκτικά που σκάβουν στο χιόνι, χρησιμοποιώντας το μαγνητικό πεδίο της γης (μαγνητοϋποδοχή) για να τα βοηθήσει στο κυνήγι.
Μπορούν να τρέχουν με ταχύτητες που φτάνουν τα 48 χλμ/ώρα, κάτι που είναι χρήσιμο για να ξεφύγουν από αρκούδες, πούμα, κογιότ ή οποιοδήποτε άλλο αρπακτικό που μπορεί να τα κυνηγά.
Τα μπροστινά τους πόδια έχουν ένα επιπλέον δάχτυλο
Τα πολύπλοκα πόδια της κόκκινης αλεπούς έχουν γούνα στα πέλματα, η οποία τις βοηθά να διατηρούν τη θερμοκρασία τους, να εντοπίζουν τα θηράματά τους και να καλύπτουν τα βήματά τους.
Ωστόσο, έχουν την ιδιαιτερότητα να έχουν ένα επιπλέον δάχτυλο και στα δύο μπροστινά πόδια. Ενώ τα πίσω πόδια έχουν μόνο τέσσερα δάχτυλα το καθένα, τα μπροστινά πόδια έχουν πέντε.
Αυτό το πέμπτο δάχτυλο βρίσκεται ψηλότερα από τα άλλα δάχτυλα στο πίσω μέρος του ποδιού και παρέχει πρόσφυση όταν η αλεπού τρέχει με μεγάλη ταχύτητα σε ολισθηρό έδαφος. Πολλά πουλιά, ερπετά και θηλαστικά (συμπεριλαμβανομένων των σκύλων) έχουν αυτό το επιπλέον δάχτυλο, αλλά η κοκκινοαλεπού το έχει μόνο στα δύο πόδια.
Οι κοκκινοσκουφίτσες έχουν υπερηχητική ακοή
Τα διαπεραστικά μάτια και τα μυτερά αυτιά τους είναι δύο από τα πιο διακριτικά χαρακτηριστικά τους, αλλά και τα δύο εξυπηρετούν πολύ πρακτικούς σκοπούς.
Οι κοκκινοσκουφίτσες έχουν καλή οπτική οξύτητα, την οποία χρησιμοποιούν για να βλέπουν μικρές κινήσεις από μακριά και να περιηγούνται σε πυκνά δάση ενώ κυνηγούν τη λεία τους, αλλά η πιο χρήσιμη αίσθηση τους είναι η υπερηχητική ακοή τους.
Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2014 από το Πανεπιστήμιο Duisburg-Essen και το Τσεχικό Πανεπιστήμιο Επιστημών της Ζωής ανέφερε ότι οι κοκκινόαλεπούδες έχουν την υψηλότερη γνωστή ακουστική ευαισθησία από όλα τα θηλαστικά. Μπορούν να ακούσουν ένα ποντίκι να τρίζει σε απόσταση 30 μέτρων.
VII. Μπορούν να βρεθούν σε περισσότερες από 80 χώρες
Λέγεται ότι οι κοκκινοαλεπούδες είναι τα πιο διαδεδομένα χερσαία θηλαστικά στη γη. Τα 45 υποείδη μπορούν να βρεθούν σε 83 χώρες σε όλες τις ηπείρους, εκτός από τη Νότια Αμερική και την Ανταρκτική, σε μια έκταση που εκτείνεται σε 27 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Ζουν στα βουνά της Βόρειας Αμερικής και στις ερήμους της Μέσης Ανατολής. Έχουν εισαχθεί ακόμη και στην Αυστραλία, όπου απειλούν τα αυτόχθονα θηλαστικά και πτηνά.
Για το λόγο αυτό, έχουν κερδίσει μια θέση στη λίστα των «100 κυριότερων εισβλητικών ειδών» της ομάδας ειδικών για τα εισβλητικά είδη.
Ένα υποείδος βρίσκεται σε κρίσιμο κίνδυνο εξαφάνισης
Όμως, όσο διαδεδομένα και εισβλητικά και αν είναι ορισμένα υποείδη, ορισμένοι πληθυσμοί βρίσκονται σε παρακμή.
Ο Κόκκινος Κατάλογος Απειλούμενων Ειδών της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) κατατάσσει την κόκκινη αλεπού, στο σύνολό της, ως είδος που δεν προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία, αλλά η κορεατική αλεπού, για παράδειγμα, βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω της απώλειας του οικοτόπου της, της δηλητηρίασης και του λαθροθηρικού κυνηγιού για τη βιομηχανία γούνας.
Το πιο απειλούμενο είδος είναι η αλεπού της Σιέρα Νεβάδα, ένα από τα σπανιότερα θηλαστικά της Βόρειας Αμερικής.
Το υποείδος έχει πλέον μόνο δύο γνωστούς πληθυσμούς – και οι δύο στην Καλιφόρνια και με πιθανώς λιγότερα από 50 άτομα.
Ομάδες προστασίας του περιβάλλοντος, όπως η Yosemite Conservancy, χρησιμοποιούν κάμερες εξ αποστάσεως, έρευνες για τα περιττώματα και γενετικές αναλύσεις για να μελετήσουν περαιτέρω τα ζώα.
